بزرگنمايي:

پیام ویژه - نشست «کربن‌زدایی از نفت و گاز؛ چالش‌ها، الزام‌ها و راهکارها» بعدازظهر امروز (پنجشنبه، 20 اردیبهشت ) در دومین روز از بیست‌وهشتمین نمایشگاه صنعت نفت، گاز، پالایش و پتروشیمی با حضور امور اوپک وزارت نفت، تعدادی از کارکنان شرکت ملی نفتکش ایران و استادان دانشگاه شریف و خواجه نصیرالدین طوسی برگزار شد.

به گزارش خبرنگار شانا، شرکت ملی نفتکش ایران به‌دلیل گستردگی دامنه فعالیتش در آب‌های بین‌المللی ملزم به رعایت استانداردهای بین‌المللی است و به همین دلیل، تجربه به‌کارگیری سوخت‌های کم‌گوگرد را دارند و استانداردهای محدودکننده را دنبال می‌کنند. از این رو با اعلام نیازهای فناورانه در کاهش و حرکت به سمت حذف کربن به دانشگاهیان می‌تواند از ظرفیت دانشی آنها بهره‌مند شود.
هاجر فرشیدی، مدیرکل امور پژوهش وزارت نفت، با حضور در این نشست گفت: در سال‌های اخیر، مباحث تغییر اقلیم پررنگ و رعایت استانداردها و پروتکل‌ها در معاهدات بین‌المللی به یک الزام تبدیل شده است و این رویکرد امکان محدودیت در تولید نفت و گاز کشور و حمل‌ونقل آن را با محدودیت‌هایی روبه‌رو خواهد ساخت.
وی افزود: بر اساس الزام‌های بین‌المللی، انتشار کربن تا افق 2030 باید 43 درصد کاهش یابد. از این رو برای جلوگیری از محدودیت‌ها باید افق‌های پیش رو را رصد و برای دستیابی به فناوری‌های نوین مدیریت کربن به سمت تحقیقات دانشگاهی حرکت کنیم.
به گفته فرشیدی، دانشگاه‌های کشور باید با نیازهای فناورانه صنعت نفت آشنا شوند و فرصت‌هایی برای همکاری آنها فراهم شود.
مدیرکل امور پژوهش وزارت نفت در بخش دیگری از سخنان خود به برنامه‌های نشست «کاپ 28» درباره توقف استفاده از سوخت‌های فسیلی اشاره کرد و گفت: اهداف این نشست بلندپروازانه است و در آن، کشورهای توسعه‌یافته که جهش فناوری دارند، مسئولیت تجمیع کربن را بر عهده گرفته‌اند و تکالیف را میان کشورها تقسیم کرده‌اند. بر این اساس، کشورهای در حال توسعه در تأمین انرژی اولیه دچار مشکل خواهند شد.
وی ادبیات به‌کاررفته در نشست «کاپ 28» را برای کشورهای تولیدکننده نفت نگران‌کننده دانست و تاکید کرد: به نظر می‌رسد با توجه به تکالیفی که به دوش همه کشورها گذاشته می‌شود، از استانداردها و پروتکل‌های جهانی به‌عنوان ابزار استعمار نوین استفاده کنند.
فرشیدی اظهار کرد: برای کم‌رنگ کردن اثرات این موضوع لازم است به فناوری‌های حذف کربن و جذب و ذخیره کربن دسترسی داشته باشیم تا فشار فناورانه‌ای را که در سال‌های 2030 تا 2040 وارد می‌شود برنامه‌ریزی و مدیریت کنیم.