بزرگنمايي:

پیام ویژه-بهتر است به ریشه این بن بست پرداخته شود. بر کسی پوشیده نیست که بحران مهاجرین کشورهای حوزه آمریکای جنوبی که به صورت کاروانی وارد ایالات متحده می شوند باعث ظهور پدیده ای بنام ترامپ در آسمان سیاست ایالات متحده گردید که از اصلی ترین وعده های انتخاباتی اش احداث دیوار در مرزهای جنوبی بود.

اما آقای ترامپ تنها فرصت طلبی نبوده و نیست که از بحران مهاجرین غیر قانونی برای خود پایگاه اجتماعی می سازد بلکه مشابه ترامپ در سایر کشورهای برخوردار وجود دارد که منتظر هستند تا سالها بحران مهاجرین را بهانه ای برای کسب قدرت در کشور خود سازند (مانند سالوینی ایتالیا، ویلدرز هلند، اربان مجارستان و ...). و البته به قدرت رسیدن این افراد صدمات بلند مدتی به روابط و مناسبات کشورهای بزرگ در عرصه بین الملل خواهد زد.

در حال حاضر ورود حتی یک کشتی 60 نفره از مهاجرین نجات یافته از غرق شدن در دریای مدیترانه و نحوه توزیع آنها در اتحادیه اروپا به چالش اول چندین کشور اروپایی تبدیل می شود تا جایی که سالوینی معاون نخست وزیر ایتالیا با حمایت از جنبش جلیقه زردهای فرانسه، امانوئل مکرون رییس جمهور فرانسه را به عنوان اصلی ترین رقیب خود در انتخابات بعدی پارلمان اروپا عنوان می نماید. در همین شرایط کشور ترکیه با وجه المصالحه قرار دادن همین آوارگان و انتشار عکس های کودکان غرق شده در ساحل دریا امتیازهای بیشمار اقتصادی و امنیتی از اردوگاه غرب دریافت می نماید تا جلوی ورود آوارگان به سرزمین های اروپایی را بگیرد.

حال سوال اینجا است چگونه است که کشور بزرگ ایران که دارای مرزهای مشترک طویل با کشورهای مهاجر خیز حوره آسیای مرکزی و شبه قاره هند است باید برای حفظ ته مانده برجام کاسه گدایی به دست بگیرد؟ آیا اگر ایران اجازه عبور کاروانهای مهاجرین شکل گرفته در افغانستان، پاکستان، و یا حتی بنگلادش را بدهد باز باید برای عقیم ساختن مجمع امنیتی لهستان، به قبرستان لهستانی ها در تهران متوسل شود؟

به نظر می رسد سیاستمداران حوزه سیاست خارجی ایران باید از رودربایستی های رمانتیک خود با طرف اروپایی خارج شده و به کانال ارتباطی مالی که تشکیل آن تا بحال ده ماه به طول انجامیده و از هم اکنون اشل اثر گذاری آن روشن است دل خوش ننموده و بقول رییس محترم جمهور سایر تنگه های اثرگذار در مناسبات با اروپا را فعال نمایند.