بزرگنمايي:

اخبار ویژه - سقوط دو فروند پهپاد ساخت رژیم صهیونیستی در لیبی بهانه‌ای شده تا رسانه‌ها به بررسی دلایل حضور این رژیم در تحولات این کشور عربی بپردازند.
به گزارش گروه اخبار سیاسی “ پایگاه خبری ” رخ، رسانه‌های آمریکایی در این رابطه می نویسند: جروزالیم پست در این رابطه می نویسد: دو پهپاد ساقط شده بخشی از سه محموله نظامی بودند که ترکیه به دولت وفاق ملی لیبی تحویل داده است.
سازمان ملل دولت وفاق ملی به ریاست فائز السراج را به عنوان دولت رسمی این کشور به رسمیت می‌شناسد، نیروهای تحت امر دولت وفاق ملی در غرب این کشور برای جلوگیری از تسلط نیروهای وفادار به ژنرال حفتر بر طرابلس می‌جنگند.
پهپادهای ساقط شده در لیبی، در نیروی دریایی رژیم صهیونیستی فعال هستند اما به نوشته جروزالیم پست، در سراسر جهان نیز مشتریان زیادی یافته که در توافق، متعهد می‌شوند آن را به عامل سوم نفروشند.
کمپانی اسرائیلی آئرونائوتیک، سازنده این پهپاد اعلام کرده اطلاعی در مورد ساقط شدن پهپادهایش در جنگ لیبی ندارد.
روزنامه‌نگاران عرب که رخدادهای لیبی را دنبال می‌کنند نوشته‌اند تجهیزات پهپادی اسرائیل از طریق ترکیه و جمهوری آذربایجان، بدست نیروهای درگیر در جنگ لیبی رسیده است.
خالد المحجوب مقام ارشد ارتش آزاد ملی به الشرق‌الاوسط گفته که حکومت ترکیه مشاوران نظامی خود را به لیبی اعزام کرده تا به نیروهای مخالف ژنرال حفتر یاری اطلاعاتی بدهند.
با وجود آن‌که پهپادها را نه اسرائیل بلکه اراده عوامل سوم به لیبی منتقل کرده، ادعاهای بسیاری در خصوص تماس‌های محرمانه میان نیروهایی در لیبی با تل آویو، در طول سال‌های جنگ داخلی این کشور شمال آفریقا و دشمن پیشین اسرائیل، مطرح بوده است.
العربی‌الجدید پیش‌تر اعلام کرده بودند ژنرال حفتر در اردن با مقامات امنیتی و اطلاعاتی اسرائیل دیدار کرده و قول حمایت آنها را گرفته بویژه آنکه تل آویو مایل به حفظ ثبات حکومت مصر و نیز تقویت همکاری‌ها علیه حماس در کشورهای شمال آفریقا است.
برخی از تحلیلگران گفته‌اند، تل آویو ژنرال حفتر را از نوع رهبرانی در منطقه تشخیص داده که تقویت قدرت او می‌تواند جای پای اسرائیل را در خاورمیانه و شمال آفریقا محکم کند بویژه آنکه مورد حمایت سران سنی کشورهایی است که موجودیت اسرائیل را پذیرفته‌اند؛ از مصر و اردن گرفته تا عربستانوب‌سایت عموم نیز نوشته بود، مصر البته تمایل ندارد حفتر خود مستقیم با اسرائیل در تماس باشد اما ارتباط‌های اولیه این ژنرال مسلط بر شرق لیبی با اسرائیل، از طریق یهودیانی مانند «اورن خازان» یک اسرائیلی عضو پیشین حزب لیکود آغاز شد.
الجزیره نیز بهار امسال در تحقیقی اعلام کرده بود که حمایت اسرائیل از این ژنرال، شکل دخالت در عملیات تهاجمی نیز گرفته است.
حمایت رژیم صهیونیستی از حفتر در حالی است که دونالد ترامپ از طریق تماس تلفنی با ژنرال خلیفه حفتر ظاهرا چراغ سبز نشان داده که او را به رسمیت می‌شناسد.
ژنرال حفتر و نیروهای ارتش آزاد ملی از سوی عربستان، امارات و مصر حمایت می‌شوند در حالی که دولت وفاق ملی مورد پشتیبانی ترکیه، قطر و بخشی از جامعه جهانی است.
برخی از تحلیلگران گفته‌اند، تل آویو ژنرال حفتر را از نوع رهبرانی در منطقه تشخیص داده که تقویت قدرت او می‌تواند جای پای اسرائیل را در خاورمیانه و شمال آفریقا محکم کند بویژه آنکه مورد حمایت سران سنی کشورهایی است که موجودیت اسرائیل را پذیرفته‌اند؛ از مصر و اردن گرفته تا عربستان. او دوست دوستان اسرائیل و دشمن دشمنان اسرائیل است.
اسرائیل صراحتا گفته که مناسبات با آفریقا را تقویت می‌کند و با کشورهایی که پیشتر دشمن محسوب می‌شدند، رابطه برقرار می‌کند و از میان آنها یارگیری می‌کند.
در این راستا، بنیامین نتانیاهو سفرهای متعددی به کشورهای آفریقایی داشت؛ او 30 دی پارسال به چاد رفت که در بخش شمالی خود مرزهای طولانی با جنوب لیبی دارد؛ ادریس دبی رییس جمهوری چاد نیز آبان سال گذشته که کشورش هنوز با تل اویو رابطه رسمی را تجدید نکرده بود، به اسرائیل سفر کرد.
لیبی بعد از استقلال خود در سال 1951 و بویژه در طول تمامی دهه‌هایی که معمر قذافی از سال 1969 تا 2011 رهبری این کشور را در دست داشت، از بارزترین دشمنان اسرائیل و حامیان عملی نیروهایی بود که با آن می‌جنگیدند.
قذافی از سال 1976 که انور سادات رهبر وقت مصر تلاش‌های اولیه را برای صلح با اسرائیل آغاز کرد، به دشمن سرسخت او مبدل شد و تنش لیبی با مصر به خاطر سازش قاهره با اسرائیل، به آستانه جنگ رسید در حالی که در جنگ سال 1973 میان اعراب و اسرائیل، لیبی با اعزام نظامیان به مصر در کنار آن کشور ایستاده بود.
با کشته شدن قذافی در سال 2011 یکی از سرسخت‌ترین دشمنان اسرائیل از صحنه سیاست رخت بربست.
ظاهرا رژیم صهیونیستی امیدوار است لیبی با وسعت عظیم هشت و نیم میلیون کیلومترمربع و منابع غنی نفت، در پایان جنگ داخلی‌اش در زمره کشورهایی باشد که حتی اگر نه در چارچوب پیمان رسمی سازش، اما مانند امیرنشین‌های خلیج فارس، وجود اسرائیل را به عنوان یک واقعیت پذیرفته و با آن همکاری‌هایی داشته باشند.