چاپ

اخبار ویژه - دولت روحانی 2 سال دیگر زمام امور اجرایی را به دست دارد اما در این مدت باقی مانده راه همواری پیش رویش نیست. وقتی که اعتراضات دی ماه 96 اتفاق افتاد، موضوع ترمیم کابینه مطرح شد. گمانه زنی های زیادی شکل گرفت که چه وزرایی باید جای خود را به دیگری بدهند.
این موضوع ماه ها مطرح بود اما دولت فقط وعده می داد که می خواهد اقدامی انجام دهد حال آنکه هیچ اتفاقی نمی افتاد تا صبر مجلس به سر آمد. وزرای کار و اقتصاد استیضاح شدند و وزرای صمت و راه نیز گزینه های بعدی بودند. روحانی از بهارستان زمان خواست تا بعد از سفر به نیویورک انتظارات درباره ترمیم کابینه را پاسخ گوید.
این اتفاق افتاد. آخوندی که از مدت ها پیش موضوع اختلافاتش با روحانی بالا گرفته بود و مجلس ها نیز دلخوشی از او نداشتند، کابینه را ترک کرد و محمد شریعتمداری نیز از وزارت صمت به وزارت کار رفت. مدتی نگذشته بود که اخبارهایی درباره استعفای سیدعباس صالحی از وزارت فرهنگ و ارشاد و رفتنش به مشهد مطرح شد. این خبر گرچه به واقعیت نزدیک بود اما بعد از مدتی به فراموشی سپرده شد. نفر دوم حاضر در صف استعفاها ظریف بود. او نیز به دلیل برخی ناهماهنگی ها درون دولت استعفا داد. البته حرف و حدیث ها درباره استعفایش ماه ها در محافل رسانه ای مطرح می شد اما کاسه صبرش روزی که بشار اسد به تهران آمد لبریز شد چون هنگام میزبانی پاستور از رئیس جمهور سوریه، او دعوت نشد. هرچه بود روحانی و اطرافیانش بالاخره سوءتفاهم ها را برطرف کردند و ظریف را در کابینه نگه داشتند.
در روزهایی که تصور می شد دیگر خبری از تغییر کابینه نباشد، بطحایی وزیر آموزش و پرورش از سمت خود استعفا داد. اخیرا او زیر فشار نمایندگان مجلس بود و احتمال طرح استیضاحش روز به روز بیشتر قوت می گرفت. برخی تحلیلگران معتقدند بطحایی به این جمع بندی رسید که تابستان قطعا استیضاح می شود و فضای انتقادی به عملکردش درباره پرونده های بلاتکلیف همچون رتبه بندی معلمان آنقدر پرحجم است که خود برود تا شانسش را در انتخابات مجلس دنبال کند بهتر از آن است که بماند، به کورسوی امید برای بقا دل ببندد.