بزرگنمايي:

پیام ویژه - روزنامه جوان /متن پیش رو در جوان منتشر شده و بازنشرش در آخرین خبر به معنای تاییدش نیست
پزشکیان هم خیلی زود «نمی‌گذارند»‌های خود را شروع کرد! «در برق و آب و گاز و بنزین و پول مشکل داریم ولی می‌گویند دست نزن!» این سنت را اول‌بار رئیس‌دولت نهم بلکه بیشتر همو در دولت دهم شروع کرد. هرچند دولت اصلاحات هم از این بهانه خالی نبود و فقط موضوعش فرق داشت. در دولت‌های یازدهم و دوازدهم «نمی‌گذارند» شد حرف اصلی دولت. خیلی شیک و مجلسی با این بهانه از انجام کار سخت رویگردان بودند و دنبال کار آسان می‌گشتند. دولت سیزدهم نیز اگرچه سعی می‌کرد از این سنت نکوهیده دوری کند، اما برخی اعضای دولت در بزنگاه‌هایی مجلس همسو را هم به همین اتهام که «نمی‌گذارد» می‌نواختند. حالا پزشکیان با آن‌همه «کارشناس» که در اطراف خود جمع کرده دوباره به همین سنت نکوهیده بازگشت. نکته مخرب و غیرسازنده این بهانه‌گیری آنجاست که ذهن مخاطب درباره این نمی‌گذارند‌ها به هر سمتی می‌رود الا آنجا که باید! مثلاً ممکن است یک مصوبه قانونی «نگذارد» چیزی گران شود، اما وقتی رئیس‌جمهور مستقیماً و شفاف نمی‌گوید که چه کسی به او اجازه نمی‌دهد برق را گران کند (با اینکه کرد) یا بنزین را گران کند (با اینکه می‌خواهد بکند و معاون اجرایی او نیز دیروز رجز مفصلی در این‌باره خواند)، ذهن مردم به سوی کانون‌های نامشروع قدرت می‌رود. درحالی‌که هر دولتی که بر سر کار می‌آید دنبال قدرت انحصاری در تصمیم‌گیری‌هاست و گویی از تفکیک قوا ناراضی است یا وفاق یعنی همه «بگذارند» ما کار خودمان را بکنیم!
دکتر مسعود پزشکیان در نخستین تجربه خود در مقام ریاست جمهوری، به مناسبت روز دانشجو به میان دانشجویان دانشگاه شریف تهران رفت تا ضمن شنیدن مطالبات دانشجویان، از آنها کمک بخواهد تا در حل مسائل جاری کشور که - او همواره بر ارجاع آنها به «کارشناسان» تأکید کرده است - دولت را یاری کنند. پزشکیان حق گویی و حق طلبی را ویژگی دانشجو توصیف کرد و در عین حال گفت‌وگوی منطقی را راه حل مشکلات جاری کشور دانست. رئیس‌جمهور به روال همیشگی این روز‌ها که در مجامع حضور پیدا می‌کند، مسئله ناترازی‌ها را به عنوان یک مسئله مورد توجه قرار داد و از دانشگاه خواست برای حل آن مددکار دولت شوند. او پس از گوش سپردن به نظرات و دیدگاه‌های تعدادی از نمایندگان تشکل‌های مختلف دانشجویی اظهار داشت: همان‌گونه که یکی از عزیزان گفت، باور دارم که اگر به دستورات نهج‌البلاغه عمل می‌کردیم وضعیت فعلی برای ما پیش نمی‌آمد. نهج‌البلاغه هم زبان علمی دارد و هم اعتقادی.