بزرگنمايي:

پیام ویژه - وزیر خارجه سابق اوکراین می‌گوید: رویدادهای روز جمعه در کاخ سفید رسمیت بخشیدن به واقعیت جدیدی بود که برای چند هفته آشکار شده است: آمریکا ممکن است همچنان به دنبال رهبری جهان باشد، اما دنیای متفاوتی است.
«دیمیترو کولبا»، وزیر خارجه اوکراین از 2020 تا 2024 در نوشتاری با عنوان «اوکراین اکنون جنگ اروپاست» برای نیویورک‌تایمز آورده است: «روز جمعه، پس از خروج ولودیمیر زلنسکی رئیس‌جمهور اوکراین با چهره عبوس از کاخ سفید، ترامپ در شبکه‌های اجتماعی نوشت که رهبر اوکراین زمانی که برای صلح آماده باشد، می‌تواند بازگردد. 
صلح کلمه قدرتمندی است، اما برای درک معنای واقعی آن باید به زمینه‌ای که در آن بیان می‌شود نگاه کرد. در همان روزی که آقای ترامپ از اهمیت صلح صحبت کرد و زلنسکی را به خانه فرستاد تا درباره آن فکر کند، روسیه بیش از 150 پهپاد تهاجمی را به شهرهای اوکراین پرتاب کرد. در حالی که آقای ترامپ تاکید می‌کند که با ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهور روسیه به سمت صلح در حال پیشرفت است، روسیه از زمان تحلیف او تنها حملات خود را افزایش داده است. 
روز یکشنبه، رهبران اروپایی، مارک روته، دبیرکل ناتو و جاستین ترودو، نخست وزیر کانادا، به دعوت کر استارمر، نخست وزیر بریتانیا، در لندن گرد هم آمدند و متعهد شدند که حمایت از اوکراین را تقویت کنند و طرحی برای پایان دادن به جنگ که بتواند حمایت آقای ترامپ را جلب کند، توسعه دهند. اروپایی‌ها می‌دانند، همانطور که به نظر می‌رسد دولت ترامپ نمی‌داند که اوکراین خواهان یک توافق صلح است - اوکراین فقط نمی‌خواهد در نهایت با شرایط صلح نابود شود. علاقه آقای پوتین تمام اوکراین است نه چیزی کمتر.
همچنین حفظ حدود 20 درصد سرزمینی که روسیه تاکنون در این جنگ موفق شده است از اوکراین بگیرد، اهمیتی برای پوتین ندارد. آقای پوتین نمی‌تواند یک اوکراین مستقل را تحمل کند، زیرا در 300 سال گذشته تقریباً هیچ یک از اسلاف او نتوانستند. و چون اگر اوکراین به عنوان یک دموکراسی دموکراتیک و غربی موفق باشد، تهدیدی مستقیم برای پذیرش الگوی آقای پوتین توسط مردم روسیه خواهد بود. 
آقای ترامپ آتش‌بس در اوکراین را بیش از حد، محور سیاست خارجی خود قرار داده است که موفق نمی‌شود. او نمی‌تواند در رسیدن به توافق شکست بخورد و مطمئناً نمی‌تواند اجازه دهد که اوکراین همان چیزی شود که افغانستان برای رئیس جمهور بایدن بود، شکستی در سیاست خارجی که بقیه دوره ریاست جمهوری او را مشخص کرد. آقای ترامپ که در دام جاه‌طلبی خود گرفتار شده، آرزوی موفقیت سریع را دارد - از این رو زلنسکی، که اصرار او بر شرایطی که اوکراین می‌تواند با آن‌ها زندگی کند، به نظر می‌رسد مانعی برای آن باشد. آقای پوتین این را درک می‌کند. بنابراین، او ممکن است برای بهره‌گیری از حداکثر منافع پیشنهادی آقای ترامپ، آتش‌بس را بپذیرد، اما دست از هدف استراتژیک خود یعنی نابودی اوکراین نمی‌کشد. بدون ضمانت‌های امنیتی، جنگ در مقطعی دوباره آغاز خواهد شد. 
رویدادهای روز جمعه رسمیت بخشیدن به واقعیت جدیدی بود که برای چند هفته آشکار شده است: آمریکا ممکن است همچنان به دنبال رهبری جهان باشد، اما دنیای متفاوتی است. اگر رهبران اروپایی سخنان تذکرآمیز "ونس" معاون ترامپ را در ماه فوریه در مونیخ درست شنیده بودند، متوجه می‌شدند که نمی‌توانند مانند دوره اول ریاست جمهوری ترامپ به سادگی منتظر او بمانند. همه کسانی که هنوز شک داشتند، مطمئناً با عملکرد روز جمعه متقاعد شدند. 
اروپا قبلاً گام‌های مهمی برداشته است و نوید انجام کارهای بیشتری را می‌دهد: نشست‌ها، تماس‌های تلفنی، پیش‌نویس تصمیم‌گیری‌ها در مورد افزایش هزینه‌های دفاعی و اعلامیه‌های کمک به اوکراین اکنون با سرعتی تند در حال انجام است. به همان اندازه که از این تحولات استقبال می‌شود، آنها نمی‌توانند به اساسی‌ترین سوال در مورد آینده اوکراین و بقیه اروپا پاسخ دهند: چه زمانی؟ چه زمانی این ایده‌ها به تصمیمات اجرایی تبدیل می‌شوند؟
اهرم آقای ترامپ بر اوکراین اسلحه و پول است، اوکراین به هر دوی اینها برای ادامه مبارزه برای بقا و حفظ ثبات اقتصادی نیاز دارد. اروپا می‌تواند در صورت تمایل در دو حرکت کارت‌ها را از دست رئیس‌جمهور بگیرد: پیشنهاد یک توافق جایگزین در مورد مواد معدنی اوکراین و مصادره دارایی‌های مسدود شده روسیه برای استفاده از آنها برای تامین مالی تولید و خرید تسلیحات - از جمله از ایالات متحده.
اتحادیه اروپا، بریتانیا و نروژ نمی‌توانند به طور کامل جایگزین ایالات متحده به عنوان حامیان اوکراین شوند، اما این گام‌های عمل‌گرایانه فوراً نقش اروپا را ارتقا می‌بخشد و به اوکراین اتاق تنفس مورد نیازش را می‌دهد. 
در سال 1918، روسیه بلشویکی با آلمان قراردادی منعقد کرد و متعهد شد که استقلال اوکراین را به رسمیت بشناسد، نیروهای خود را خارج کند و تبلیغات در خاک اوکراین را متوقف کند. در همان زمان، کی‌یف با آلمان قراردادی را برای مبادله منابع طبیعی گسترده - در درجه اول غلات و گوشت - در ازای استقرار نیروهای آلمانی برای محافظت از استقلال خود امضا کرد. در عرض یک سال این معامله به هم خورد. آلمان خارج شد، ارتش سرخ روسیه وارد شد و ایالت اوکراین از بین رفت. از آن زمان تا تهاجم روسیه در سال 2022، 104 سال طول کشید تا اروپا سرانجام با قرار دادن آن در مسیر روند الحاق اتحادیه اروپا تشخیص دهد که اوکراین متعلق به خودش است. 
مسکو هرگز واقعاً تغییر نمی‌کند، اما اروپا همچنان ممکن است.»