بزرگنمايي:

پیام ویژه - اعتماد / «اهداف انقلاب اسلامی از نگاه بنیانگذار» عنوان یادداشت روز در روزنامه اعتماد به قلم احمد مازنی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
طاغوت از ماده «طغی» به معنای تجاوز از حد در عصیان[ابن فارس، مقاییس اللغـ［3/412] مصدر است و در بسیاری موارد برای مبالغه، به معنای اسم فاعل نیز به ‌کار رفته است [طباطبایی، المیزان، 4/375، قرشی، قاموس قرآن، 2/2] این واژه به هر متجاوز از حد، هر معبودی به غیر خدا و هر مانع خیر [راغب، مفردات، 520-521]و به پیشوای گمراهی [ابن منظور، لسان العرب، 8/444] و هر کسی که در شر و معصیت، فراتر از حد خود گام بردارد[جوهری، الصحاح، 6/2412]گفته شده است. شیطان، بت‌ها، مرتدان و کاهنان[ ابن منظور، لسان العرب، 8/444، فیروزآباد، القاموس المحیط، 4/400، دهخدا، لغتنامه، 9/13437] و نیز منافقان، فاسقان، مستکبران و هر پادشاه و فرمانروای ستمگر و کافر، [انوری، فرهنگ بزرگ سخن، 4843-5/4842] از مصادیق طاغوت شمرده شده‌اند. کاربرد طاغوت درباره انسان به این معناست که از حد و اندازه‌ای که عقل یا شرع برای او معین کرده، تجاوز کند؛ بنابراین هر انسان ظالم، زورگو و نافرمانِ از وظایف بندگی خدا از روی گردنکشی، طاغوت به ‌شمار می‌رود.[طباطبایی، المیزان، 4/402] اصطلاح طاغوت که دارای جنبه‌های اخلاقی و سیاسی است، در دهه‌های اخیر، کاربرد ویژه‌ای یافته و در کلام امام‌ خمینی(ره) بیشتر در معنای حکومت‌ها و حاکمیت‌های نامشروع و رفتار طاغوتی به‌ کار رفته است. در نگاه ایشان حکومت در اصل از آنِ خدا و هر کسی است که او اذن دهد وگرنه طاغوت خواهد بود [امام خمینی، ولایت فقیه، 35 و 37، منتظری، نظام الحکم، 23-29] واژه طاغوت در قرآن کریم، هشت بار به‌ کار رفته[قرشی، قاموس قرآن، 4/224] که در برابر ایمان است و کفر به آن، مقدمه ایمان شمرده شده [بقره 256] همچنان‌که دعوت به خداپرستی با اجتناب از طاغوت همراه است. [نحل 36] از نگاه قرآن، کافران تحت سرپرستی و ولایت و یاری طاغوت قرار دارند[بقره 257]و در راه آن می‌جنگند. [نساء 76] قرآن به برخی از اهل کتاب که به طاغوت ایمان آوردند و مشرکان را هدایت‌شده‌تر می‌دانستند [نساء 51، طباطبایی، المیزان 6/375] و نیز از مسلمانان منافقی که داوری طاغوت را ترجیح می‌دادند [نساء 60] انتقاد کرده و پیروان طاغوت را همراهان آتش جهنم خوانده است[بقره 257] حقیقت بعثت پیامبران(ع)، دعوت به عبادت خداوند و اجتناب از طاغوت [طباطبایی، المیزان12/242] به معنای اطاعت و عبادت ‌نکردن طاغوت است [زمر 17] کفر به طاغوت، تنها با اعتقاد قلبی نیست، بلکه با جبهه‌گیری، دوری ‌جستن، رد و انکار، مقابله و طرد آن از جایگاه قدرت و سروری جامعه محقق می‌شود. اجتناب از طاغوت به این است که مسلمان حساب خود را از طاغوت و صف و نظام و دایره نفوذ آن، دور و این قطع ارتباط و برائت را آشکار کند [آصفی، مبانی نظری حکومت اسلامی69-70] و از آنجا که اعتماد به طاغوت و فرمانبرداری از او حتی در غیر معصیت خداوند نیز پشتیبانی و حمایت از طاغوت شمرده شده و موجب سیطره طاغوت بر مسلمانان می‌شود، خداوند تعالی مطرح‌ کردن دعوا نزد طاغوت و اعتماد و اطمینان به او را نیز بر مومنان حرام کرده و آنان را به برائت و اجتناب از آن، حتی در گرفتن حق، فرمان داده است. روایات نیز بر وجوب جهاد با طاغوت تاکید کرده‌اند. [همان، 71-72] لفظ طاغوت در منابع روایی شیعه، بارها به ‌کار رفته و بیشتر بر حاکمان ستمگر [کلینی، کافی1/261، 262، 319، 429] و در بیان حرمت مراجعه به قاضی و حاکم ظالم با این واژه از آن نام برده شده است. [همان 7/411-412] امام‌ خمینی(ره) طاغوت را دارای مراتب و همه مراتب آن را از لشکریان شیطان می‌داند. [صحیفه13/12] ایشان، با استناد به آیات قرآن کریم [بقره257، هود 56] تنها دو راه برای انسان قائل است: راه ‌الله و راه طاغوت و اینکه تمام حرکات انسان در این دو راه، قابل تفسیر است. [صحیفه13/35] در راه خدا، تمام ابعاد عقلانی، خیالی و عملی انسان، به سوی الهی‌ شدن هدایت می‌شود [صحیفه13/173] اما در راه طاغوت، همه عناصر، مادی و شیطانی است و حتی امور معنوی هم به مادیت کشانده می‌شود [صحیفه8/62] و نهایت این راه جهنم خواهد بود. [همان13/173] ایشان نبردهای واقع‌ شده در دنیا را نیز به دو دسته طاغوتی و توحیدی تقسیم می‌کند و بر آن است که نبردهای توحیدی، با هدف تادیب و بازگرداندن افراد سرکش به راه الهی انجام می‌شوند و در برابر آن، جنگ‌هایی که با هدف کسب مقام و قدرت صورت می‌گیرند، طاغوتی‌اند. در گذشته نیز جنگ‌های الهی به دست اولیا و انبیای الهی صورت گرفته و جنگ‌های طاغوتی را ابرقدرت‌های دنیا رقم زده‌اند. [همان] ایشان با تقسیم طاغوت به «طاغوت درونی» که به بعد اخلاقی نظر دارد و «طاغوت بیرونی» که به بعد سیاسی نظر دارد، بر ضرورت مبارزه با آن در هر دو مرتبه، تاکید کرده است...