پیام ویژه - سومین بیماری که ایمپلنت مغزی نورالینک را دریافت کرده است پس از اینکه به دلیل ابتلا به یک بیماری پیشرونده صدایش را از دست داده بود، توانست دوباره با کمک یک ربات هوش مصنوعی با صدای خودش صحبت کند.
مردی اهل آریزونا به سومین فرد در جهان تبدیل شده است که ایمپلنت مغزی نورالینک را دریافت می‌کند که به او اجازه می‌دهد دوباره با صدای خودش «صحبت» کند.
به نقل از دیلی‌میل، برد اسمیت (Brad Smith) مبتلا به ALS است، یک بیماری پیشرونده که باعث می‌شود او نتواند هیچ بخشی از بدن خود را به جز چشمان و گوشه‌های دهانش حرکت دهد.
این بیماری توانایی صحبت کردن آقای اسمیت را از او گرفته، اما ایمپلنت شرکت نورالینک ایلان ماسک، مغز او را به یک رایانه متصل کرده تا دوباره بتواند صحبت کند. این تراشه کوچک که تقریبا به اندازه پنج سکه یک سنتی آمریکایی است، یکی روی دیگری قرار گرفته و به بیمار اجازه می‌دهد مکان‌نمای رایانه را روی صفحه مک‌بوک پرو خود کنترل کند تا تایپ کند.
سپس، هوش مصنوعی گراک (Grok) ماسک، یک شبیه‌ساز صوتی دقیق از صدای فرد ایجاد می‌کند که بر اساس داده‌های صوتی صدای واقعی او قبل از از دست دادن آن به دلیل بیماری، آموزش دیده است.
آقای اسمیت اولین بیمار ALS و اولین بیمار ناتوان در صحبت کردن است که این ایمپلنت را دریافت کرده است. او ویدئویی از مسیری که در این راه طی کرده در صفحه ایکسش منتشر کرده و نوشته است: من می‌توانم رایانه را با تله‌پاتی کنترل کنم. زندگی خوب است.
او می‌افزاید: نورالینک عمیق‌ترین افکار یا کلماتی را که به آنها فکر می‌کنم، نمی‌خواند.
ALS که عبارت مخفف اسکلروز جانبی آمیوتروفیک است، یک بیماری پیشرونده است که بر سلول‌های عصبی مغز و نخاع تأثیر می‌گذارد. همانطور که بیمار در ویدئوی خود توضیح می‌دهد، ALS باعث از دست دادن کنترل عضلات می‌شود و توانایی صحبت کردن را از فرد می‌گیرد، اما بر ذهن تأثیری نمی‌گذارد. او می‌گوید: من ALS دارم، یک بیماری واقعا عجیب که نورون‌های حرکتی کنترل‌کننده عضلات من را از بین می‌برد، اما بر ذهن من تأثیری نمی‌گذارد. تجربه من بسیار جالب بوده است، از آسیب شانه‌ای که بهبود نمی‌یابد، شروع می‌شود و به وضعیت فعلی من ختم می‌شود. من نمی‌توانم چیزی جز چشمانم را حرکت دهم و کاملا به دستگاه تنفس مصنوعی وابسته هستم تا زنده بمانم و نفس بکشم.

بازار
تراشه نورالینک توسط یک ربات در مغز قرار می‌گیرد. ربات بخش کوچکی از جمجمه را برمی‌دارد، الکترودهای نخ‌مانند را به نواحی خاصی از مغز متصل می‌کند، سوراخ را بخیه می‌زند و تنها چیزی که از جراحی باقی می‌ماند، جای زخم باقی مانده از برش است.
آقای اسمیت می‌گوید: رشته‌ها توسط یک ربات تنها چند میلی‌متر در مغز من قرار می‌گیرند و از رگ‌های خونی فاصله دارند، بنابراین تقریبا هیچ خونریزی وجود ندارد.
این ایمپلنت از طریق بلوتوث به رایانه متصل می‌شود و رایانه پردازش زیادی انجام می‌دهد. ایمپلنت نورالینک هر 15 میلی‌ثانیه شلیک‌های نورونی که سیگنال‌های الکتریکی آزاد شده توسط سلول‌های عصبی مغز هستند را ثبت می‌کند و «مقدار زیادی» داده تولید می‌کند.
وظیفه رایانه این است که تصمیم بگیرد چه چیزی مهم است و سیگنال مربوطه را پیدا کند و نویز را نادیده بگیرد.
پیش از استفاده از نورالینک، آقای اسمیت از یک رایانه مجهز به سیستم کنترل نگاه برای تمام ارتباطات استفاده می‌کرد، اما این رایانه در اتاق‌های تاریک بهترین عملکرد را داشت و بر امکان او در بیرون رفتن از خانه تأثیر می‌گذاشت. او می‌گوید: نورالینک به من اجازه می‌دهد از خانه بیرون بروم و تغییرات روشنایی را نادیده بگیرم.
به گفته نورالینک، در آینده رشته‌های این ایمپلنت بیشتر در اعماق مغز قرار می‌گیرد و با دقت بیشتر برای به حداکثر رساندن اثربخشی، کاشته خواهند شد.
ماسک، نورالینک را در سال 2016 با گروهی متشکل از هفت دانشمند و مهندس تأسیس کرد. او ایمپلنت‌های نورالینکی را متصور می‌شود که می‌توانند بینایی را به نابینایان بازگردانند، به افراد دید مادون قرمز یا ماوراء بنفش بدهند یا به آنها اجازه دهند مفاهیم را از طریق تله‌پاتی با دیگران به اشتراک بگذارند. او می‌گوید: ما می‌خواهیم به مردم قدرت‌های فرابشری بدهیم.
در ماه ژانویه، این شرکت فناوری عصبی اولین ایمپلنت مغزی خود را در نولند آربا برای یک فرد مبتلا به فلج مغزی مستقر در آریزونا نصب کرد.
آقای آربا توانست با استفاده از افکار خود یک ماوس رایانه را کنترل کند و زبان ژاپنی و فرانسوی یاد بگیرد. در ماه اوت سال گذشته، ماسک فاش کرد که بیمار دوم یک قربانی آسیب نخاعی به نام الکس است که این تراشه را دریافت کرده است.