پیام ویژه - هم میهن / «تفاوت اینجاست» عنوان یادداشت روز در روزنامه جمهوری اسلامی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
تفاوت ظریف با دلواپسان و حتی بخشی از مدیران دولت این است که تمرکز و توجه خود را از مسئله ملی به مسائل حاشیه‌ای و پیرامونی و احیاناً منافع شخصی و گروهی معطوف نمی‌دارد.
در روزهایی که جریان رادیکال مخالف دولت، اصلی‌ترین هدف خود را برکناری محمدجواد ظریف از معاونت راهبردی ریاست‌جمهوری و یا تشکیل پرونده برای محاکمه رئیس‌جمهور به اتهام استنکاف از اجرای قانون به‌کارگیری افراد در مشاغل حساس قرار داده است؛ تصویری از ظریف در رسانه‌های داخلی و خارجی منتشر شد که در آن به زبان انگلیسی، یهودیان جهان را خطاب قرار داده است.
![]()
این گفتار ظریف، به‌یک‌معنا پاسخی به تلاش‌های رسانه‌ای بنیامین نتانیاهوست که در ماه‌های اخیر دو بار ویدئوهایی را خطاب به مردم ایران منتشر کرده است و به آنان وعده آزادی و رهایی داده است. حال ظریف در اقدامی متقابل، یهودیان جهان را خطاب قرار داده است و از نسبت نداشتن صهیونیسم رادیکال و خون‌ریز موجود با دین موسی می‌گوید و نیز از اینکه، تداوم اقدامات رادیکال‌های حاکم بر تل‌آویو، نه‌فقط بسترساز توسعه و ارتقای موقعیت جهانی دین و قوم یهود نیست؛ بلکه آنان را با تهدیدهای منزلتی و حتی امنیتی مواجه می‌سازد.
در واقع، برخلاف داستانسرایی‌های نتانیاهو که مدام از «تهدید ایران» می‌گوید و در منظر جهانیان نقاشی بمب اتم نشان می‌دهد، این ایران و حتی بمب اتم نیست که امنیت اسرائیل را تهدید می‌کند؛ بلکه این اشغالگری و خون‌ریزی و رادیکالیسم بی‌مرز و بی‌محابا و افزون‌خواهی خود اسرائیل است که به کنشگری جریان‌های مخالف و شکل‌گیری نیروهای مقاوم، موجودیت و مشروعیت می‌بخشد و در نتیجه آن، تهدیدهای امنیتی علیه آن حادث می‌شود.
بااین‌حال، شاید برخی ساده‌اندیشانه تصور کنند آنچه از سوی اسرائیل در فضای پس از هفتم‌اکتبر رخ داد، به تقویت و تثبیت موقعیت آن انجامیده است. حال آنکه در بهترین حالت، این تقویت و تثبیت از منظری سخت‌افزاری و نظامی است که بدون پشتوانه نرم‌افزاری و مشروعیت‌آور پایدار نیست.
البته، نظام بین‌الملل صحنه‌ای خشن و مبتنی بر روایت‌های رئالیستی از قدرت است؛ اما وقتی رژیمی همچون اسرائیل مبنایی دینی نیز برای شکل‌گیری خود قائل است و هرچه می‌گذرد طیف‌های رادیکال‌تر و با قرائت‌هایی بنیادگراتر از تاریخ و دین یهود در آن محوریت می‌یابند، رفتارها و سیاست‌های این رژیم، عملاً جایگاه و اعتبار پشتوانه مذهبی آن را نیز متزلزل و متاثر می‌سازد.
در این میان، مخاطب قرار دادن یهودیان جهان از سوی ایران و به‌ویژه چهره‌ای چون محمدجواد ظریف که در سطح جهانی به‌عنوان شخصیتی میانه‌رو و مخالف با تنش‌زایی شناخته شده است، اقدامی مدبرانه است که نشانه درک دقیق ظریف و مشاوران او از نیازهای کشور در موقعیت پیچیده و شبه‌جنگی کنونی است.
در این رویکرد، سیاستمدار به جای آنکه نگران تیترهای فلان روزنامه یا تحرکات جمعی دلواپس در مجلس باشد، می‌کوشد از همه امکانات و ظرفیت‌های شخصی و سیاسی خود در جهت منافع کشور و برای مقابله با تهدید اصلی و واقعی بهره ببرد. در واقع، تفاوت ظریف با دلواپسان و حتی بخشی از مدیران دولت این است که تمرکز و توجه خود را از مسئله ملی به مسائل حاشیه‌ای و پیرامونی و احیاناً منافع شخصی و گروهی معطوف نمی‌دارد.
ظریف این توجه و تمرکز بر مسئله ملی را در جریان انتخابات ریاست‌جمهوری در سطح سیاست داخلی نشان داد. همچنان که پیش از این و در جریان توافق هسته‌ای، این توجه و تمرکز بر مسئله ملی را در حوزه سیاست خارجی به نمایش گذاشته بود.
اینک اما، ظریف در روزهایی که از سوی مخالفان زیر فشار و از سوی برخی دوستان مورد کم‌مهری است، باز هم توجه و تمرکز خود را از مسئله ملی دور نمی‌کند و به قدر توان و امکان، حتی اگر در حد بیانیه‌ای ویدئویی باشد، می‌کوشد مبانی مشروعیت و موجودیت دشمن و خطر اصلی که امروز متوجه ایران و ایرانیان است، به چالش بکشد.
همین درک و همین رویکرد به سیاست است که چهره‌هایی ملی و موثر و تاریخ‌ساز چون ظریف را از دلواپسان و مدعیان متمایز می‌سازد. افکارعمومی هم ورای همه تبلیغات و فضاسازی‌ها و ادعاها، این تفاوت را درک می‌کند.
چنان که در انتخابات اخیر نیز همراهی خود را با ظریف و راهی که او در برجام رفته بود، بار دیگر نشان داد. امروز هم ظریف تنها نیست؛ حتی اگر با بازی‌های مخالفان و رفتارهای برخی دوستان، خود احساس تنهایی کند...