بزرگنمايي:

پیام ویژه - آرمان ملی / «آسیب‌شناسی جریان اصولگرایی» عنوان یادداشت روز در روزنامه آرمان ملی به قلم جواد آرین‌منش است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
اختلافات سیاسی جزء جدایی ناپذیر از زندگی سیاسی است و عوامل مختلفی باعث افزایش تنش‌ها می‌شود. تفاوت سلیقه‌ها در جریان اصولگرایی و اصلاح‌طلبی همواره وجود دارد و این تفاوت‌ها در سلیقه‌ها و نگرش‌های سیاست داخلی و خارجی خود را نشان می‌دهد و چون احزاب واقعی و فراگیر در ایران نداریم در فصل انتخابات جریان‌ها برای حیات سیاسی خود در یک جبهه قرار می‌گیرند و با یک لیست وارد میدان انتخابات می‌شوند ولی معنای لیست واحد این نیست که همه آنها از یک سرچشمه فکری آب می‌خورند.
آنها برای تقسیم قدرت به‌صورت موقتی کنار هم قرار می‌‎گیرند و در ادامه چون نمی‌توانند به نقطه مشترکی برسند، اختلافات به اوج می‌رسد. در انتخاب درون مجلس طبق روال، هیات رئیسه و کمیسیون‌ها بین جناح‌ها تقسیم ‌شد ولی باز هم دیدم پایداری‌ها با ریاست قالیباف موافق نبودند همان‌طوری که با ریاست علی لاریجانی هم مخالف بودند ولی به‌دلیل اینکه هرگز گزینه شاخصی نداشتند به اجبار به ریاست این افراد تن دادند. اکنون هم این وضعیت در مجلس وجود دارد. در دهه اخیر جریان‌های اصولگرا مانند پایداری‌ها، نواصولگراها، پیروان خط امام و رهبری و... در کنار هم قرار گرفتند تا یک لیست یا کاندیدا معرفی کنند. در انتخابات ریاست جمهوری دوره چهاردهم در مرحله اول اجماع بر روی سعید جلیلی بود ولی در مرحله دوم جریان نواصولگراها قالیبافی حسابشان را از پایداری‌ها جدا کردند و به سمت اصولگراهای میانه‌رو و پزشکیان آمدند. یک گروه تندرو با مذاکرات و تعامل با جهان مخالف هستند ولی در مقابل جریان‌های معتدل اصولگرایی مانند مهندس باهنر و آقای لاریجانی راه مذاکره را پیشنهاد می‌دهند ولی نفراتی مانند زاکانی، رسایی، محصولی، نوباوه و... چنین اعتقادی ندارند. همین مورد در اردوگاه اصولگرایی هم مورد اختلاف است. پایداری‌ها و سخنگوهای این جریان مانند رسایی، آقاطهرانی، نبویان، رائفی‌پور، نوباوه، محصولی و... که زاییده دولت نهم هستند ظرفیت خودشان را پای کار جلیلی آوردند و پیش از این هم همین نیروها پای کار مرحوم ابراهیم رئیسی حضور داشتند. محصول هماهنگی نسبی نواصولگراهای قالیبافی و دولت پزشکیان در کابینه و اعضای هیات دولت، استانداری‌ها شاهد بودیم که افرادی انتخاب و با پیشنهاد اصولگراها و اصلاح‌طلب‌ها وارد پاستور شدند و به‌همین دلیل اصولگراهای تندرو سهم کمتری در دولت کنونی دارند. بنابراین اختلافاتی در داخل اردوگاه اصولگرایی به وجود آمده است که دلایل این ظهور و بروز را در تفاوت نگرش‌ها، سلیقه‌ها و روش‌ها می‌بینیم. همه اینها به‌دلیل عدم توان گفت‌وگو در میان جریان‌های سیاسی است که این کش‌مکش‌ها بروز می‌کند و هرچه چالش‌های کشور افزایش پیدا کند این اختلافات هم بیشتر می‌شود. شرایط فعلی کشور و مشکلات اقتصادی نشان می‌دهد که همه باید به‌دنبال راه برون‌ رفت باشیم. همه این اختلافات عمیق و نگرش‌های مختلف تاثیر مفیدی برای جامعه و آینده ایران ندارد و برای بهبود وضعیت کنونی باید به اتحاد و همبستگی برسیم.