بزرگنمايي:

پیام ویژه - ایران / «از «پادشه خوبان» چه باید بدانیم؟!» عنوان یادداشت روز در روزنامه ایران به قلم محسن اسماعیلی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
«پادشه خوبان» اشاره به نام کتابی درباره امام عصر(عج) است که به‌تازگی و در آستانه نیمه شعبان منتشر شده است. در این باره آثار متعددی نگاشته شده، اما این کتاب نگاهی تازه به موضوع مهدویت از منظر نهج‌البلاغه دارد. امام علی(ع) در مواردی که به اصطلاح «ملاحم» و پیشگویی‌های آن حضرت نامیده می‌شود، حقایقی را در این باره بیان فرموده‌اند و خطبه یکصد و پنجاهم نهج‌البلاغه از جمله جالب‌ترین آنهاست.
این کتاب از پانزده گفتار تشکیل شده که اولین آنها به تبیین «نقش سرنوشت‌ساز امام برای انسان» اختصاص یافته و سپس به این پرسش پاسخ می‌دهد که امام غایب چه سودی برای آدمیان دارد. گفتارهای سوم و چهارم در زمینه اشتراک شیعه و سنّی در اعتقاد به مهدویت و نیز، اعتقاد به مهدویت در سایر ادیان و شرایع سخن می‌گوید و به تأثیر این اعتقاد در معنا یافتن و شادابی زندگی و جایگاه آن در فلسفه تاریخ اشاره می‌کند. نگاهی به مسأله ظهور در قرآن، احادیث و به طور خاص نهج‌البلاغه، مدخلی برای انتخاب خطبه یادشده برای ادامه بحث به شمار می‌رود.
پس از این مقدمات، شرح و تفسیر خطبه یکصد و پنجاهم نهج‌البلاغه با گفتار پنجم آغاز می‌شود که ابتدا بر پیروی از اهل بیت(ع) به عنوان تنها راه رشد و نجات بشر تأکید می‌کند و پس از هشدار در مورد «خطر راهزنان در لباس راهنمایان»، طی گفتار بعدی به شفاف‌سازی دو مفهوم اهتمام می‌ورزد؛ یکی قطعیت ظهور و دیگری حقیقت انتظار. انتظار در روایات فراوانی «افضلُ‌الاعمال» نامیده شده و به معنای «اقدام امیدوارانه» است. انتظار به معنایی که گفته شد با دو انحراف یا دو آفت روبه‌روست: شتابزدگی و تنبلی که نهج‌البلاغه از آنها به «استعجال» و «استبطاء» یاد فرموده است. تنبل‌ها با هر فساد و تباهی کنار می‌آیند؛ به این بهانه که خود حضرت(عج) می‌آید و آنها را ریشه‌کن می‌کند. شتابزده‌ها نیز باید با کسب آمادگی‌های لازم، دعای فرج بخوانند.
گمانه‌زنی برای تعیین زمان ظهور و همچنین، تطبیق علائم ظهور بر این شخص و آن حادثه، مصداق‌هایی از «استعجال» هستند که نسبت به آثار زیانبار آنها در گفتار هفتم هشدار داده شده است. گفتار هشتم به عاقبت دردناک افراطی‌های شتابزده‌ای پرداخته که بدون کسب آمادگی مدعی انتظار هستند و در ایام ظهور ریزش می‌کنند. این حدیث از امام صادق(ع) بسیار تکان‌دهنده و عبرت‌آموز است، که فرمود: «زمانی که قائم علیه‌السلام قیام کند کسانی که گمان می‌شود از خاندان او هستند، از صف آن حضرت خارج می‌شوند و افرادی مانند خورشید و ماه‌پرستان به صف او در می‌آیند.»

تبیین معنای «نزدیک بودن زمان ظهور» و «شیوه رفتار و سیره حکومتی حضرت مهدی(ع)» موضوع گفتارهای نهم و دهم است و از آغاز قیام با روشنگری و آگاه‌سازی و نیز، تحریف‌زدایی از دین سخن می‌گوید و معنای آوردن دین جدید! از سوی امام غایب را بازگو می‌سازد.
طبق آنچه در گفتار یازدهم آمده، امیرمؤمنان علی(ع)، اهداف قیام و برنامه حکومت مهدی(ع) را در سه چیز خلاصه فرموده است: گره‌گشایی‌های مادی و معنوی از جامعه بشری، آزاد‌سازی انسان از هر نوع بندگی و متحد ساختن مؤمنان. گفتار دوازدهم به موضوع مهم ملاقات با امام زمان(عج) اختصاص یافته و پس از تحلیل و نقد استدلال مخالفان و موافقان امکان دیدار، به این نتیجه می‌رسد که عشق به دیدار با محبوبِ غایب طبیعی است، و تقاضای دیدارش، نه‌تنها مانعی ندارد که نشانه عشق واقعی است، امّا اولاً؛ باید مراقب بود که این آرزوی بزرگ به ابزار کاسبی و شیادی تبدیل نشود، و ثانیاً؛ اگر دیداری حاصل نشد، که غالباً و معمولاً و جز برای افرادی انگشت‌شمار حاصل‌شدنی نیست، نباید ناامیدی بر ما غالب شود.
آزمون‌های دشوار برای منتظران که عنوان گفتار سیزدهم است پس از اشاره به ضرورت کسب آمادگی برای عصر ظهور و سختی‌های آن، شرایط بیعت با مهدی(ع) و ویژگی‌های یاران او را برمی‌شمارد. گفتار چهاردهم به این پرسش پرتکرار پاسخ می‌دهد که چگونه می‌توان برای عصر ظهور آماده شد و در زمره منتظران راستین قرار گرفت. انس دائمی با ظاهر و باطن قرآن، در کنار حکمت‌اندوزی و سیراب شدن از جام معرفت؛ دو راهکار اصلی است که در خطبه مورد شرح ارائه شده است. آخرین گفتار این کتاب دربردارنده «سه نکته مهم و توصیه‌های کاربردی» است: وجوب کوشش در شناخت و یاد امام غایب، اهمیت بزرگداشت شب و روز نیمه شعبان و بالاخره، نیاز مبرم به نیایش و دعا و توسل برای کسب آمادگی و درک روزگار ظهور.
شمار این دعاها بسیار است؛ و همگی آموزنده و مؤثر و لازم. امّا یکی از کوتاه‌ترین آنها، همان دعایی است که عبدالله ابن سنان از امام صادق(ع) نقل کرده است. از خواندن این دعای کوتاه به صورت روزانه نباید غفلت کرد؛ چرا که روایت یادشده، از نظر سند صحیحه است. عبدالله ابن سَنان گفته است: امام صادق(ع) فرمود: «به‌زودى به شبهه‌اى گرفتار خواهید شد که نه نشانه‌اى براى پیدا کردن راه خواهید دید و نه پیشوایى که هدایت‌تان کند. از آن شبهه، تنها آن کس رهایى می‌یابد که دعاى غریق را بخواند.» گفتم: دعاى غریق چگونه است؟ فرمود: مى‌گویى: «یا‌الله یا رَحْمَانُ یا رَحِیمُ یا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ ثَبِّتْ قَلْبِی عَلَى دِینِک.»
همچنین، تعیین زمان یا زمان‌های خاصی در شب و روز که اختصاص به یاد آن حضرت داشته باشد، و اهدای اعمال خیر و عبادات به محضر مبارکش چاره‌ساز است. حداقل اینکه، شایسته است هر روز بعد از نماز عصر، با تلاوت و اهدای سه بار سوره توحید، سلامی خالصانه به امامی نماییم که به برکت وجود او زنده هستیم و روزی می‌خوریم و آبادی دنیا و آخرت در گرو محبت و ولایت اوست.
«پادشه خوبان» جلد چهارم از مجموعه درس گفتارهای هفتگی این‌جانب در شرح و تفسیر نهج‌البلاغه است که به همت دفتر نشر فرهنگ اسلامی چاپ و منتشر شده و در صدد پاسخ به مهم‌ترین سؤال‌ها و شبهه‌های روزگار با زبانی ساده، اما تحقیقی و مستند برآمده است؛ امید که بپسندد و بپسندید.