بزرگنمايي:

پیام ویژه - هم میهن /متن پیش رو در هم میهن منتشر شده و بازنشرش در آخرین خبر به معنای تاییدش نیست
بازخوانی روند تعلل لایحه تامین امنیت زنان و چرایی به نتیجه نرسیدن آن

اعظم قدیری، خواهر منصوره قدیری، خبرنگار ایرنا که به‌تازگی به دست همسرش کشته شد، وقتی می‌خواهد از روز واقعه بگوید، بغضش را می‌خورد و به جایش خشم می‌نشانَد.
خشمی همراه با سوال از پی سوال: «چرا همسایه‌ها کاری نکردند؟» او با لباس سیاه به نشستی درباره لایحه «تامین امنیت زنان در برابر خشونت» که بارها تغییر نام داده و حالا به‌نام «پیشگیری از آسیب‌دیدگی زنان و ارتقای امنیت آنان در برابر سوءرفتار» شناخته می‌شود، آمده و در حلقه زنان فعال که همه حرفی در این باره دارند، با اندوه و چشم‌هایی پراشک نشسته است.
قدیری حرف‌هایش را وقتی شروع می‌کند که سخنرانان نشست؛ معصومه ابتکار، طیبه سیاوشی و اشرف گرامی‌زادگان حرف‌های‌شان را تمام کرده‌اند؛ حرف‌هایی که پر از انتقاد به تعلل 13 ساله برای به سرانجام رساندن این لایحه است. اعظم قدیری، خواهر منصوره، به تقلیل دادن کلمه «خشونت» به «آسیب‌پذیری» اعتراض می‌کند؛ اعتراضی در پی انتقاد اشرف گرامی‌زادگان، حقوقدان در این باره که یکی از اصلی‌ترین اعضای تدوین‌کننده این لایحه در معاونت امور زنان ریاست‌جمهوری بود.
قدیری می‌گوید اینکه خشونت به آسیب‌پذیری تقلیل پیدا کرده است، مردم را به این نتیحه می‌رساند که حتماً باید یک نفر کسی را بکشد تا به پلیس خبر دهند: «یعنی اینکه وقتی افراد فریاد یک زن را در خانه‌اش می‌شنوند، به خودشان اجازه نمی‌دهند که به پلیس زنگ بزنند. این عادی‌سازی خشونت است. خیلی از همسایه‌ها هستند که فکر می‌کنند همیشه در این خانه دعواست و عادی است که به جایی خبر ندهیم.
یکی از گله‌های من به همسایه روبه‌روی خواهرم این بود که وقتی از صبح می‌شنیده خواهرم زیر کتک به شوهرش می‌گفته نزن، نزن، چرا به پلیس زنگ نزده؟ چرا درِ آن خانه را نزده تا شاید آن مرد به خودش بیاید و دست از زدن بردارد؟ متاسفانه شاهدیم که همبستگی اجتماعی بین مردم بسیار کم شده است. حتماً که نباید زنی بمیرد تا ما به خودمان بیاییم.» 
او و بقیه سخنرانان صدای اعتراض‌شان بلند است؛ آن هم دو روز پس از 25 نوامبر که سازمان، آن را روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان نام‌گذاری کرده و از سال 1991، کمپین جهانی 16 روز نارنجی برای حساس‌ کردن مردم جهان نسبت به این موضوع به راه افتاده است. پس از گزارش‌ها و خبرها درباره انواع پرونده‌های زن‌کشی در ایران و لزوم به نتیجه رسیدن زودتر لایحه تامین امنیت زنان، زهرا بهروزآذر، معاون امور زنان و خانواده ریاست‌جمهوری هم بالاخره سکوتش را در این باره شکسته و دیروز گفته است: «کلیت این لایحه در فروردین‌ماه سال 1402 در مجلس شورای اسلامی تصویب و برای بررسی جزئیات به کمیسیون‌های مرتبط ارسال شد.
با پایان‌یافتن عمر مجلس یازدهم و آغاز مجلس بعدی، دستور جلسات کمیسیون‌ها از نو آغاز می‌شود و این لایحه دوباره باید در دستور کار کمیسیون قرار گیرد.» بهروزآذر گفته، امیدوارم هرچه زودتر این لایحه در دستور کار نمایندگان مجلس قرار گیرد و با تصویب آن بخشی از موضوعاتی که در این سال‌ها مغفول مانده، رسیدگی شود: «البته ما منتظر نمی‌مانیم و مواردی را که دولت می‌تواند با اصلاح دستورالعمل‌ها و شیوه‌نامه‌ها در دستور کار قرار دهد، انجام می‌دهیم اما در برخی موارد حتماً نیاز به قانون داریم.»